این ساختمان كه در خيابان کنتورهاوسفیرتل قرار دارد، نمونه‌ای استثنایی از معماری اکسپرسیونیست آجری دهه 20 میلادی به شمار می‌آید؛ نمونه‌اي كه براي ساخت آن، 4/8 میلیون آجر تیره اولدنبورگ صرف شده است.

چارخونه – ساختمان ۱۰ طبقه بی‌نظیری که عکس‌های آن را تماشا می‌کنید، خانه شیلی نام داد؛ خانه‌ای در هامبورگ آلمان که در اوج تورم دهه ۲۰ میلادی ساخته شد و هزینه‌ای بیش از دو میلیون دلار به سرمایه‌گذاران آن زمان تحمیل کرد. هزینه‌ای که البته ارزش خرج کردن را داشت و در طول سالیان متمادی مشخص شد سرمایه‌گذاری بوده است!

این ساختمان که در خیابان کنتورهاوسفیرتل قرار دارد، نمونه‌ای استثنایی از معماری اکسپرسیونیست آجری دهه ۲۰ میلادی به شمار می‌آید؛ نمونه‌ای که برای ساخت آن، ۴/۸ میلیون آجر تیره اولدنبورگ صرف شده است. این سازه عظیم و زاویه‌دار در زمینی به مساحت ۶ هزار مترمربع بنا شده و دلیل اصلی شهرت‌اش به خاطر  بامی است که دارد چراکه بام این بنا عرشه کشتی را به یاد مخاطب می‌آورد.

بهترین منظره ساختمان، نمای شرقی آن است که با استفاده از عناصر عمودی و طبقه‌های فوقانی فرورفته است؛ نمایی که با وجود عظمت، نوعی سبکی و ظرافت را نیز در خود نهفته دارد.

فلاش بک به ۹۳ سال قبل

پس از اینکه هنری بی سولومون، غول کشتی سازی آن زمان آلمان، سفارش طراحی و ساخت این ساختمان را داد، فریتز هوگر، معمار اکسپرسیونیست، در فاصله سال‌های ۱۹۲۲ تا ۱۹۲۴ شیل هاوس را طراحی کرد و ساخت. و از آنجاکه سولومون با تجارت نیترات پتاسیم از شیلی به ثروت هنگفتی دست پیدا کرد، این ساختمان را «خانه شیلی» نامید.

درباره کشتی شیل هاوس بیشتر بدانید

هوگر تلاش‌های بسیار زیادی برای انجام طرحی بی قاعده در مرکز تجاری هامبورگ صورت داد و در نهایت خانه شیلی را با تقلید از شکل یک کشتی مسافربری طراحی کرد؛ حالا این ساختمان بالکنی ۳ لایه در طبقات بالایی دارد و به راستی یادآور نمای عرشه کشتی است؛ زاویه شرقی شیل هاوس هم با دماغه‌ای تیزی که دارد، دماغه کشتی‌هایی همانند تایتانیک را به مخاطب نشان می‌دهد. و در نهایت اینکه نمای جنوبی ساختمان به خاطر داشتن انحنایی نرم، پهلوی کشتی را به یاد می‌آورد.

به علاوه این سازه بیش از ۲۸۰۰ پنجره دارد که هرکدام، نمایی تازه از اماکن دیدنی هامبورگ را به نمایش می‌گذارد. شیل هاوس همچنین سه ورودی دارد که نشان‌دهنده لابی‌های ساختمان هستند اما در یک نگاه کلی و سمبلیک، می‌توان از آن به عنوان یک منطقه میانی و بندر شهر یاد کرد.

شیل هاوس خوش شانس

البته تحلیل ساختمان هوگر، امروز برای ما کار آسانی است اما هوگر  حدود یک قرن پیش، در طراحی آن با موانع بسیار زیادی روبرو شد. با این وجود، تلاش‌های هوگر بی‌نتیجه نماند و هم اکنون این ساختمان عظیم، به ساختمان درخشان، متفاوت و زیبایی تبدیل شده و با ثبت آن در فهرست میراث فرهنگی یونسکو، توریست‌ها را به سوی خود می‌کشاند.

شیل هاوس را باید از سوی دیگر ساختمانی خوش شانس هم نامید چراکه این سازه با حجم عظیمش در هنگام جنگ جهانی دوم با وجود بمباران‌های هوایی متعدد به خصوص در تابستان ۱۹۴۳ (هنگامیکه بیش از ۴۰ درصد ساختمان‌های هامبورگ ویران شدند)، صحیح و سالم ماند و حتی یک آجر هم از نمای آن کم نشد.

بعد از جنگ نیز این ساختمان به مدت ۵۰ سال، خانه شرکت‌های بزرگ از صنایع مختلف بود اما نهایتاً در سال ۱۹۹۳ اتحادیه سرمایه گذاری املاک و مستغلات آن را خرید.

ترجمه و تنظیم: شیوا سعیدی

آرامگاه فردوسی 80 ساله شد. اما شاید برایتان جالب باشد اگر بدانید مزاری که با بناهای متعدد بارها قبل از آن با خاک یکسان شده بود، تا سال 1305 ناشناخته بود.

ماجرا به بعد از جنگ جهانی اول برمی گردد. یعنی وقتی که شور و احساسات ملی در ایران بالا گرفته بود. ان زمان موجی به راه افتاد که بر قدرشناسی از فردوسی برای خدمات او به زبان فارسی و ایرانیان تاکد می کرد. ملک الشعرای بهار شاعر نامی که به توس رفته بود و اوضاع مزار فردوسی را با سکویی بی سقف و دیوار به جای بنای آصف الدوله دیده بود، در ۱۲۹۹ در هفته نامهٔ نوبهار خود مقاله ای در لزوم بنای آرامگاه نوشت. دو سال بعد با تاسیس انجمن آثار ملی در سال ۱۳۰۱، کوشش هایی برای ساختمان آرامگاه آغاز شد و سرانجام درسال ۱۳۰۴ برای ساخت بنای یادبود آرامگاه فردوسی اعلامیه ای صادرشد تا مردم به ساخت این آرامگاه کمک کنند.

عزیمت یک گروه از طرف انجمن به توس، طرح اولیه بنای آرامگاه را پایه ریزی کرد. آندره گدار رئیس اداره باستان شناسی، مقبره را به شکل اهرام مصر طراحی کرده بود و ساخت این طرح در مراحل اولیه پیش رفته بود ولی با مخالفت ذکاءالملک فروغی این طرح تخریب شد تا به جای آن مقبره ای به سبک ایرانی هخامنشی ساخته شود.

طراحی این مقبره بر عهده حسین لرزاده گذاشته شد. اشعار کتیبه ها به خط استاد عمادالکتاب نوشته شده و سپس بر سنگهای نما انتقال داده شده. ساختمان آرامگاه در سال ۱۳۱۱ آغاز و در مدت ۱۸ ماه به پایان رسید و برای جشن هزاره فردوسی در سال ۱۳۱۳ آماده شد.

جالب این که برای تأمین کسری هزینه های ساخت آرامگاه، 160 هزار برگ بلیت بخت آزمایی ده ریالی چاپ و از طریق شعبه های بانک ملی ایران توزیع شده بود

ين بليت بخت آزمايي 10 ريال قيمت داشته است.

اما چند سال بعد به دلیل این که در طراحی بنا محاسبات فنی دقیق لازم به عمل نیامده بود، به ویژه به سبب عدم محاسبهٔ مقاومت خاک و مصالح پی، ساختمان آرامگاه از همان سال های نخست شروع به جذب رطوبت و نشست کرد. تعمیرات و مراقبت های سی ساله هم کارگر نیفتاد، و ناچار لزوم تجدید بنای آرامگاه مطرح شد. به دستور انجمن آثار ملی در سال ۱۳۴۳ بازسازی بنا با نظارت مهندس هوشنگ سیحون در سال ۱۳۴۷ به انجام رسید.

منبع : خبرگزاری مهر

2- برج تلویزیونی زیزکوف (پراگ – جمهوری چک)






3- ساختمان بی هایو (beehive) (ولینگتون – نیوزیلند)






4- ساختمان جورج پامپیدو ( پاریس – فرانسه)

5- میدان فدراسیون (ملبورن - استرالیا)

6- ساختمان پترو براس ( ری یو دو ژانیرو – برزیل)

7- ساختمان مارکل ( ریچموند – ویرجینیا – آمریکا)

8- موزه سلطنتی انتاریو (تورنتو – کانادا)

9- کتابخانه ملی ( پریستینا – کوزوو)

10 – هتل ریوگ یانگ ( پیونگ یانگ – کره شمالی)

در سال 1989 مسابقه بین المللی محدودی بین معماران داخلی و خارجی برگذار شد که کالاتراوا برنده اول مسابقه شد.

هدفهای کلی پروژه:گسترش تجارت از طریق بهسازی حمل و نقل و ساخت ایستگاه قطاری نمادین که مانند نشانه شهری عمل کند.

نمادی که کالاتراوا طراحی کرد تشبیهی از حرکت و پرواز بود.برای حرکت کردن انحنای سازه ها در سقف سکوهای پرواز حس حرکت را به بیننده القا می کند و برای پرواز کردن بالها و پرها را توصیف می کند.بطوریکه مانند پرنده در حال بلند شدن می باشد.

او از یک هندسه شکسته در تمام سطوح برای حس حرکت و پرواز استفاده کرد.این پروژه شامل دو بخش کلی می باشد:

1.ساختمان اصلی ایستگاه قطار(30 کیلومتری جنوب فرودگاه لیون)

2.سکوهای حرکت و راهروی ارتباطی بین ایستگاه قطار و فرودگاه مجاور که همان فرودگاه شهر لیون می باشد.

ابعاد سالن ایستگاه:طول 130 متر،عرض 100 مترو ارتفاع 39متر.سالن ایستگاه که ریلها(دارای چهارریل می باشد که دو ریل مرکزی مخصوص قطارهای سریع بدون توقف و دو ریل دیگر برای ارتباط منطقه ای تا مرکز شهر لیون)آن را بهبه دو قسمت مساوی و متقارن تقسیم نموده است ؛راهروی 450 متری سر پوشیده که سکوهای راه آهن در آن قرار دارد و از یک گالری با 180 متر طول که با فولاد پوشیده شوده است به فرودگاه مجاور متصل می باشد و از این گالری راهرویی به پارکینگ شبانه متصل می شود.

در ضلع غربی سالن،شامل چندین پارکینگ و محوطه زیر زمین و ایستگاههای اتوبوس و تاکسی می باشد.در ضلع شرقی سالن، زیر زمین شامل امکانات کارکنان و بخش تحویل کالا؛طبقه همکف شامل محل اجتماعات و فروش بلیط و سایر خدمات راه آهن؛نیم طبقه شامل دفاتر رئیس ایستگاه راه آهن و رئیس پلیس راه آهن و در طبقه آخر یک رستورانکه تا تراس قرار گرفته قرار دارد.

سقف سالن ایستگاه توسط چهار تیر منحنی شکل که دو تیر مرکزی و دو تیر دیگر که در امتداد که 100 مترنماهای شمالی و جنوبی را تشکیل می دهند،که توسط یک پایه بتنی در غرب تحمل می شود و در قسمت شرقی دو تیر خارجی هسته بتنی را در بر می گیرد.

این تصویر متعلق به شهرک علوم و هنر والنسیای اسپانیا ،

شاهکاری از سانتیاگو کالاتراوا معمار مشهور اسپانیایی است.

برخی بر این باورند که آسمان محدودیتی ندارد؛ پروژه مگاتروپولیس (Megatropolis) چند ایده جالب را جمع‌آوری کرد که تأکید آن بر زندگی شهری در آینده بود.

 یکی از این نظرها متعلق به TsvetanToshkov معمار است که شامل یک شهر پیشرو الهام گرفته شده از نیلوفر آبی در بالای آسمانخراش‌هایی است که بشر با آن آشناست: «شهری در آسمان مفهومی از واحه‌ای آرام در بالای شهر آلوده و مگا توسعه‌یافته است که می‌توان از هیاهو، هوای آلوده و گرد و غبار روزانه به آنجا پناه برد.

 این طرح از گل نیلوفر آبی الهام گرفته شده که تواناییش در رشد و نمو در بالای آب‌های تیره و کدر معروف است.»

منبع: سایت خبری / تحلیلی معماری نیوز

عملیات اجرایی فاز دوم برج میلاد با انتخاب طرح برگزيده به زودی آغاز می‌شود. هیات داوران مسابقه بین المللی طراحی فاز دوم برج میلاد، پس از بررسی آثار ارائه شده از سوي ۳۱ شرکت معماری داخلی و بین المللی سه طرح برگزيده را مشخص كردند.

در مرحله نخست از میان ۳۱ اثر، هفت اثر را به عنوان آثار نهایی انتخاب کردند که از میان این هفت اثرنيز سه اثر به عنوان آثار اول تا سوم انتخاب شدند.
زاها حدید معمار بین المللی، شرکت مشاورین عرصه و يك شرکت طراحی و معماری از کشور چین به ترتیب به عنوان طرح‌هاي اول تا سوم معرفی شدند.
اين آثار طي يك فراخوان بین المللی طراحی و معماری در خرداد ماه امسال به دفتر برج ميلاد ارائه شده بود.
لازم به ذکر است که هر سه اثر قابلیت اجرا شدن در فاز دوم برج میلاد را دارد، اما هم اکنون اجراکنندگان فاز دوم برج میلاد در حال مذاکره با سه نفر برنده نخست هستند تا در نهایت یکی از این سه اثر برای اجرای فاز دوم برج میلاد تهران انتخاب شود.
هم اکنون گروه کارشناسی در حال اتمام مطالعات و تجهیز کارگاه برای ساخت فاز دوم برج میلاد هستند.
فاز دوم برج میلاد تهران شامل هتل و ساختمان اداری و تجاری برج میلاد است.

سه طرح برتر پروژه فاز 2 برج میلاد

طرح اول: ظاها حدیدی

طرح دوم: مهندسین مشاور عرصه

طرح سوم: شرکت بیجینگ کانسترکشن

مقام چهارم : آقای علی اندجی گرمارود

مقام پنجم: مهندسین مشاور اثر

مقام ششم: مهندسین مشاور طرح و آمایش

مقام هفتم: مهندسین مشاور ابنیه نو اندیش